Nú þegar ég er atvinnulaus aumingi (venjulega er ég bara aumingi) þá er það alveg ótrúlega erfitt að hafa sig í að gara einföldustu hluti eins og bara það að fara á fæturna á morgnana, búa um rúmið, fá sér að borða og bara alla þessa hluti sem virðast svo fjandi einfaldir við venjulegar aðstæður.
Þegar maður er í vinnu þá er alltaf verið að bíða eftir því að komast í frí til þess að geta gert allt það skemmtilega sem annars gefst ekki tími til að vinna í, lesa bækur, grúska, heimsækja vinina, fara til útlanda og allt það sem maður setur í bið vegna tíma skorts. En svo þegar maður hefur allan tíman í heiminum til þess að gera e-ð skemmtilegt þá bara gerist ekki neitt. Afhverju er það?
Þrátt fyrir leti afrekaði ég það nú að þrífa klósettið... humm ekki veitti nú af því.

Ég er ekki frá því að það sé aðeins að skammdegisþunglindi hafi verið á ferðinni síðastliðin mánuðinn. En núna þegar farið er að sjást meira í þetta stóra gula er gleðin farin að taka við sér... gaman að því.

Sko á mínum yngri árum þekkti ég sára lítið til fljótsdalsins og þeirra sem búa í dalnum enda bara einusinni komið þangað áður en ég byrjaði í menntaskóla (og það var á hraðferð með honum Jóa afa á rauðuþrumunni (lödu)) en þegar ég fór að kynnast íbúum þessa dals (Fúsa, Erlingi, Elfari og Ingó) var þeim tíðrætt um fegurð og veðursæld sinnar sveitar og verður mér oftar en ekki huxað til orða þeirra. Strákar mínir ég hef aldrei upplifað annað eins rok, eins og í sumar, og núna í ”logninu” var svo mikil ferð á því
Það var svo mikil ferð á logninu um helgina að grjót fauk og rúður brotnuðu það fauk meira að segja ruslagámur (og hann var fullur). Svona rok er ekki í minni sveit. (hehe)

Afrekaði það í dag að draga Ingólf frá bókunum og fórum við í stórskemmtilega gönguferð um Kjarnaskóg, koma það okkur nokkuð á óvart að göngustígarnir í skóginum eru upplýstir. Gott framtak það hjá yfirvöldum hér í bæ.